Кожнага наведвальніка Коўзанскага ФАПа першым сустракае… Айбаліт — на карціне, якая займае ўсю сцяну ў калідоры. У адным месцы казачны доктар уважліва слухае праз стэтаскоп сэрца медзведзяняці, у другім — ён ля такіх пацыентаў, як сабачка і вярблюд. Ёсць на карціне і мора, пальмы…
Мінулым летам старэнькі будынак ФАПа ўнутры абнавіўся: санітарка Таццяна Дунец з мужам Леанідам паклеілі шпалеры, пафарбавалі падлогу, а мясцовы механізатар Аляксандр Булышка размаляваў сцяну.
Трактарыст — мастак? Як было не зацікавіцца чалавекам? Аляксандр згадзіўся на размову.
— Калі б не пакінуў вучобу ў Віцебскай школе мастацтваў, мог бы стаць настаўнікам малявання, а стаў трактарыстам, — без шкадавання гаварыў Аляксандр Фёдаравіч, бо працаваць на тэхніцы яму падабаецца.
Творчыя задаткі ў хлопчыка — з малых гадоў: любіў маляваць, ляпіць з пластыліну, займаўся разьбой па дрэве. Скончыў школу мастацтваў у Міёрах і пры конкурсе пяць чалавек на месца паступіў у віцебскую. Аднак правучыўся там усяго паўтара года.
— Гэтага недастаткова, — прызнаецца. — Тэхнікай малявання валодаю, а вось фантазіі малавата…
— А чаму не расказваеш, што нават абразы і партрэты маляваў? Людзі ахвотна іх куплялі, — падказвае жонка Алёна. — Гэта было ў Міёрах, дзе мы жылі да пераезду ў Коўзаны.
У ААТ «Навасёлкі-Лучай» прыкмецілі здольнасці прыезджага механізатара, калі ён прыгожа аформіў кабіну выдзеленага яму «Беларуса». Праз нейкі час намеснік дырэктара папрасіў намаляваць трактар на сцяне ля рамонтнай майстэрні. Намаляваў! Потым спатрэбілася аформіць аўтобусны павільён у Навасёлках, будынак новай фермы ў Пагарцах, Коўзанскі ФАП, сталовую ў навасёлкаўскай школе. Аляксандр усюды якасна выканаў работу.
У лютым мінулага года ён удзельнічаў у арт-праекце «Галерэя кароў», які праводзіўся ў рамках міжнароднага форуму «Беларусь аграрная. Малочная ферма». І хаця малюнак Аляксандра не заняў прызавога месца, мастак атрымаў шмат яркіх уражанняў. А на памяць застаўся каляндар, зроблены пазней, на кожнай старонцы якога змешчаны работы ўдзельнікаў названага праекта.
Месяц назад мнагадзетная сям’я Булышка пераехала з Навасёлак у кватэру, пабудаваную ў райцэнтры.
— Зручна, што дом знаходзіцца побач з дзіцячым садком, у які ходзіць наша малодшанькая і куды ўладкавалася памочнікам выхавальніка жонка, — гаварыў Аляксандр. — А я буду ездзіць на работу ў Навасёлкі. Шэсць гадоў назад, калі мы пераехалі з Міёр, нас вельмі добра прынялі ў гаспадарцы, выдзелілі адну кватэру, потым — другую. Заўсёды адчуваю падтрымку ад дырэктара Юрыя Францішкавіча Шымчыка. Добрыя заробкі. Дык навошта шукаць штосьці іншае?
Пакуль мы размаўлялі з Аляксандрам, яго дачка Даша займалася размалёўкамі. «Бачу ў ёй схільнасць да малявання, — гаварыў тата. — А ў Паставах ёсць магчымасць пайсці ў школу мастацтваў. Абавязкова скарыстаемся ёй».
Хто ведае, можа, праз год-другі дзяўчынка прапануе: «Тата, давай з табой намалюем казку або што-небудзь іншае!»
Фаіна Касаткіна
