А дзяўчынкі з пяшчотай туліліся да мамы, заглядвалі ёй у вочы. Пра такое шчасце сапраўды можна толькі марыць.
Таня і Юра нарадзіліся ў Лукашове з розніцай у 5 гадоў. Хадзілі ў мясцовую школу, бегалі аднымі вуліцамі. Дзяўчына-падлетак запала ў сэрца Юры пасля таго, як ён адслужыў у арміі. Ёй таксама падабаўся высокі, прыгожы аднавясковец. А яшчэ падкуплялі яго прыстойнасць, самастойнасць, адказнасць. Узаемнае каханне прывяло да вяселля, якое згулялі, калі нявесце споўнілася 18. Жаніх на гэты час купіў у горадзе аднапакаёвую кватэру, і маладыя пачалі ў ёй абжывацца.
— Хутка я зацяжарыла, — успамінала Таццяна. — Паехалі ў Наваполацк на ўльтрагукавое даследаванне, і там нам паведамілі, што будзе двойня. Што я перажыла? Радасць, разгубленасць, шок. Супакоіў Юра. Па прыездзе дамоў падтрымалі мама, свякроў, мужава сястра Ірына. Яна па адукацыі медык. І дзякуючы яе рэкамендацыям я паспяхова вынасіла дачушак.
Маладую маму з немаўляткамі забралі да сябе свякроў і залоўка. Днём, пакуль Юра быў на рабоце, дапамагалі бабулі. Дзяўчынкі раслі неспакойнымі. Ноччу адна з двайнятак заставалася пры маме, другую забірала ў свой пакой цётка. І толькі калі малым споўнілася па 8 месяцаў, Таня з Юрам вярнуліся ў сваю кватэру. А з часам ім выдзелілі двухпакаёвую па Юбілейнай.
— Толькі той, хто падымаў на ногі двойню, ведае, як гэта няпроста, — гаварыла Таццяна. — Але дзякуючы дапамозе мужа мы справіліся. Дачушкі падраслі, пайшлі ў школу — і з’явіліся новыя клопаты: абедзвюм трэба было дапамагаць рабіць дамашнія заданні, правяраць іх. Дзяўчынкі, праўда, старанныя і вельмі адказныя. Ужо выпускніцы. Мараць пра паступленне ў медыцынскі інстытут, каб працягваць цётчыну справу.
Праз 10 гадоў пасля двайнят у Антаневічаў нарадзілася Сафійка. Сёлета яна стала першакласніцай СШ №4, дзе вучацца і старэйшыя сёстры. У іх абавязкі ўваходзіць завесці малодшую сястру на заняткі і забраць пасля іх. Таццяна працуе пазменна ў АДРАЦ “Ветразь”, Юрый — электраманцёр РЭСа. Вольны час сям’я імкнецца праводзіць разам: ці адпачываюць, ці працуюць. У мінулым годзе COVID-19 з розніцай у пару дзён забраў Юраву маму і сястру. Да гэтага часу цяжка перажываюць такую вялікую страту. У Лукашове засталася кватэра, куды Антаневічы прыязджаюць кожныя выхадныя. Садзяць у вёсцы агародніну, даглядаюць кветнікі. Там жа жывуць мама Таццяны і яе брат.
Муж – гэта каханне, падтрымка, узаемаразуменне. Дзяўчынкі дораць радасць мацярынства. Яны розныя па характары, да кожнай патрэбны індывідуальны падыход. Але такое шчасце, калі дачушкі прылашчацца і назавуць найлепшай мамай!
Таццяна Антаневіч
Анна Анішкевіч
